Wansmaak versus ultieme wansmaak

juni 7, 2007 bij 6:24 pm (Uncategorized)

Toegeven dat erin bent geluisd, da’s gênant en niet cool. Zo wist iedereen natúúrlijk al lang dat de Grote Donorshow van vorige week nep was. Ja, uw scribent ook. Maar gisteren ben ik wel echt in zo’n fijne mediagrap getrapt. Recht op mijn smoel in de drek. En nee, ik zou me er normaal gesproken deze keer niet voor schamen. Het enige probleem is dat ik door in deze grap te trappen geen haar beter ben dan … Houd u vast … Hilbrand Nawijn!

U weet hoe dat bij scribenten gaat in de morgen. Wezenloos van moeheid bammetjes smeren en met een nog half slapend oor naar de show van Giel Beelen luisteren (ook bekend van dit onderdeel). Te gast de kersverse zanggod Hilbrand Nawijn, die zijn jumpknaller ten gehore mag brengen. Hoewaa. Aan de lijn Gerard Joling, die Hillie uitnodigt voor een gastoptreden bij de toppers in de Amsterdamse galmbak. Hoewaa. Bammetjes klaar, radio uit, hele dag niet meer aan gedacht.

Wat lees ik nu in een mailtje van de VARA dat wekelijks in tweevoud bij uw scribent op de virtuele deurmat ploft? Die Gerard Joling was helemaal geen Gerard Joling, maar een imitator. Hoewaa!!! Het trieste nieuws is natuurlijk dat die Hilbrand ‘ik kost 2.200 geloof ik’ Nawijn voor zover ik het nog snap wél echt was. En die wilde net als ik dus maar niet snappen dat die drie zingende naarlingen hem helemaal niet bliefden. Hier kunt u zelf, achteraf dus lekker makkelijk, oordelen of u erin getrapt zou zijn. Geniale quote van nieuwslezer Jurgen van den Berg vlak voor de definitieve ontknoping: “Deze man is minister geweest, dus een beetje respect graag”.

1 reactie

Ouders van nu

mei 9, 2007 bij 9:13 am (diversen)

Wie de jeugd heeft, beste lezer, heeft de toekomst. Ik vind het dan ook niet meer dan logisch dat onze overheid alles in het werk stelt om het welzijn van onze kinderen te waarborgen. Het is natuurlijk een grove schande dat ons nageslacht de hele dag wordt blootgesteld aan verleidelijke reclames voor snoep, chips en allerlei andere rotzooi. Je hoeft een kotertje van onder de drie jaar maar een paar uur per dag voor de tv te zetten en op zijn achtste is het moddervet. En dan ligt het volgende gevaar alweer op de loer. De meeste cafés en discotheken hier ter plaatse sluiten pas om twee uur ’s nachts, sommige zelfs pas om vijf uur in de morgen. En denkt u dat de overheid daar iets aan doet? Natuurlijk niet. En mijn kinderen maar zeuren dat het om twaalf uur pas echt gezellig wordt. Ja, van te voren wordt er vast lekker ingedronken, plus een paar blowtjes en wat pilletjes, onder het oog van de liefhebbende ouders!

Weet u wat een kind op school tegenwoordig leert? Normen en waarden? Koken? Tafel dekken? Afwassen? Niets van dat alles. Zelfs een fietsband kunnen ze nog niet plakken als ze in groep 4 zitten. Moet je daar als ouder soms voor opdraaien? Mag ik u dan eens wat vragen? Weet u wel dat mijn partner en ik allebei een drukke baan hebben? Dat we twee avonden per week moeten sporten om dit allemaal überhaupt vol te kunnen houden? Dat twee keer wintersport en twee reizen buiten Europa per jaar toch echt wel het minimum is? Dat we er iedere maand dringend een midweekje tussenuit moeten? Een hel voor de kids natuurlijk, al dat drukke gedoe van ma en pa, maar daar wenst de overheid zich niet mee bezig te houden.

Eigen verantwoordelijkheid, zegt onze premier dan. Ja, kinderbijslag en wat andere voordeeltjes krijgen we. Een fopspeen, ik zeg het u. Niemand vertelt je wat je allemaal te wachten staat als je zo’n schattig roze, onschuldig, lekker ruikend wezentje op schoot hebt. Ik vind dat de overheid de consequenties van zijn lakse gedrag maar eens moet inzien. Ouders van nu, kom in opstand: lever uw lelijke dikke, domme, luie, asociale kinderen vandaag nog in op het Binnenhof en eis een proper exemplaar terug.

Geef een reactie

God 60

april 25, 2007 bij 11:40 am (Uncategorized)

Een verjaardag duurt een dag. Dat is logisch. Het zit namelijk al in het woord: verjaar-dag. Ja toch? Nee hoor, als het om God gaat, duurt een verjaardag wel zeven dagen. Dat is ook logisch. Bovendien is het niet zomaar een verjaardag: God bereikt vandaag de respectabele leeftijd van zestig jaar. Over vijf jaar mag God met pensioen en het zal mij benieuwen hoeveel dagen Zijn verjaardag dán in beslag gaat nemen. Veertien waarschijnlijk.

Het begon het afgelopen weekend al in menig krantenbijlage en in diverse actualiteitenrubrieken. “Wel verhip, is Hij nog steeds jarig?”, dacht ik toen ik afgelopen maandag langs een marathonuitzending over God zapte. Fout gedacht: Hij was nóg niet jarig (evenmin als wij). Waarom dan toch toen al op tv? Omdat het God was natuurlijk. Of omdat erom was gedobbeld.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen al aardig verjaardagsmoe was. Een week geleden was immers al het bericht gekomen dat de club van Godenzonen had besloten Zijn gewaad niet meer te bezoedelen. Allemaal omdat God zestig zou worden.

We hebben het natuurlijk ook niet over zomaar een God (en bijvoorbeeld niet over de Duitse vrouw voor wie uw scribent God ooit hield). We hebben het over een God zoals wij Nederlanders die graag zien. Eentje die in één ding redelijk goed was of is (in het geval van deze God zelfs uitmuntend, dat moet ook ik toegeven), maar die vooral geliefd is vanwege Zijn wat schlemielige bijrollen. God kan geen zin Nederlands (of Spaans) fatsoenlijk afmaken. God verspreekt zich regelmatig. God vertelt doorgaans grote onzin. God doet het als Leider eigenlijk ook niet zo best. Gelukkig maar, want Goden zonder menselijke eigenschappen, daar houden we in ons land niet van. Vanavond ongetwijfeld nog een flinke dosis God op tv. Vast en zeker vol versprekingen, onzin en mislukkingen en met niet al te veel van datgene waar God ooit echt goed in is geweest. Maar dat is logisch.

 

Geef een reactie

Rub it in

februari 5, 2007 bij 11:16 am (egotrip)

Uit de categorie zoiets verzin je niet: het eerste nummer dat de iPod van uw scribent op diens verjaardag vanmorgen uitkoos:

Neil Young – Old Man.


4 reacties

Uw scribent reikt groene tasjes uit

januari 29, 2007 bij 4:17 pm (Uncategorized)

Gouden frambozen, zilveren harpen, gouden griffels, zilveren Reissmicrofoons (ik dacht vroeger daadwerkelijk dat het hierbij om reismicrofoons ging, die de laureaat na op de gouden wereldbol een bestemming te hebben uitgekozen mee in de koffer diende te nemen), gouden stroppen, koperen bruiloften, paarse krokodillen, papieren tijgers, is het niet genoeg wat we met z’n allen al aan onderscheidingen voor onder- dan wel bovenmaatse prestaties in het leven geroepen hebben? Neen! Zo heeft uw scribent nog nooit een van deze prijzen mogen ontvangen, en u, waarde lezer, waarschijnlijk ook niet.

Nu zit ik niet om een onderscheiding van wat voor kleur dan ook verlegen. Ik geef liever dan dat ik ontvang zeg maar. Daarom kwam ik op het lumineuze, welhaast award winning idee voor het groene tasje. Er moet een top 50, 100, 2000 te maken zijn van deuntjes die voldoen aan het groene-tasjes-criterium. Ik schotel u er hierbij een aantal voor en ik ben op zoek naar meer, veel meer kandidaten. Jump to the left, turn to the right, lookin’ upstairs, lookin’ behind. Kortom, u mag raden wat deze songs met elkaar gemeen hebben en … uw kandidaten voor groene tasjes in het reactievak spammen.

George Baker – Little Green Bag
The Bee Gees – New York Mining Disaster 1941
Willeke Alberti – Telkens Weer
Kenny Rogers – Just Dropped In
Chicago – Beginnings
Inner Circle – Mary Mary
Puff Daddy – It’s All About the Benjamins
Britney Spears – Toxic
Blöf – Mooie Dag
Anouk – Jerusalem

1 reactie

Profiel blokkeren

januari 13, 2007 bij 3:20 pm (diversen)

Hallo, ik ben een vrolijke meid met een leuk leven, met veel vrienden en een leuke baan. Toch mis ik nog die ene speciale persoon, die soulmate, met wie ik kan huilen en lachen. Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd, is mijn motto.
Ik ben graag actief bezig en houd van een bioscoopje of een terrasje pikken, maar een avond op de bank met een dvd’tje en een glaasje wijn vind ik op zijn tijd ook best fijn. Verder houd ik van leuke dingen doen en van lekker eten. Spreekt dit je aan, reageer dan. Wel met foto, want je ziet mij tenslotte ook. Nou, doei!

Geef een reactie

Bestwensvantzelfde + drie kusjes in de lucht – de horror

januari 5, 2007 bij 1:25 pm (egotrip)

Het mag nog net, daarom bij deze nog op de valreep niet de beste wensen van uw scribent. Waarom niet? Omdat ik het beu ben. Niet het nieuwjaarswensen an sich, nee, het gaat mij om de volstrekt onpersoonlijke wijze waarop dit ritueel anno 2007 plaatsvindt.

Toegegeven, menigeen maakte zich deze week al snel hoofdschuddend uit de voeten tijdens de persoonlijke nieuwjaarstoespraak die ik aan ieder individu besteedde. Zo’n speech kan rustig een kwartier duren als men mij mijn gang laat gaan. Ik pak alle maanden van het vorige jaar en die van het komende jaar bij de kop, benoem voorspoed en tegenslagen die de betreffende persoon bij mijn weten meemaakte en spreek in passende bewoordingen de hoop uit dat het geluk het lijdend voorwerp gedurende alle maanden van het komende jaar zal toelachen en dat rampen en andere wederwaardigheden uitblijven, daarbij aantekenend dat tegenslag soms uiterst leerzaam is en dat alle ellende natuurlijk relatief is. Is de tegenpartij nog niet gevlogen, dan sluit ik af met een samenvatting van het besprokene en een innige omhelzing plus, indien gepast, drie zoenen.

Overdreven of niet, het getuigt hoe dan ook van meer respect dan de meest onpersoonlijke en helaas meest gehoorde uiting van de afgelopen week:
“De beste wensen.”
Meestal uitgesproken als: “Bestwens.”
Hiermee wil de wenser volgens uw scribent het volgende tot uiting brengen: ik heb haast, ik vind u niet interessant, maar om mijn schuldgevoel af te kopen, zeg ik wat er gezegd moet worden, in zo min mogelijk woorden en zo snel als maar kan. Normen en waarden staan immers weer op de agenda. 

Erger nog dan “Bestwens” is de beantwoording van de nieuwjaarswens, die, ook helaas, ik dit jaar wederom het meest hoorde:
“Hetzelfde.” Of, de ultieme horror, “Van hetzelfde.”

Dit gaan we in 2008 anders doen, goed? Bij het nieuwjaarswensen kijkt u de ander aan (ook een note to self), pakt u de ander beet en zegt u: “Gelukkig 2008.” De ander beantwoordt dit op precies dezelfde wijze.
Hoe moeilijk kan het zijn?! Ik wens u een gelukkig 2007.

4 reacties

James wie?

december 25, 2006 bij 2:18 pm (egotrip)

Ze had schat ik vijf cd’s. Alleen die van Gloria Estefan herinner ik me nog, maar het zou me niets verbazen als ook Knuffelrock nummer zoveel en Pop in je Moerstaal deel uitmaakten van de bescheiden collectie. Dat het met haar niettemin de goede kant op zou gaan, bleek uit het feit dat ze vijfguldenmuntjes aan het sparen was om de nieuwe Sinéad O’Connor te kopen.
Zelf had ik minstens achttien cd’s, plus honderden cassettebandjes. Als ze er was, draaide ik cd’s van Lenny Kravitz of Lou Reed en ze vond het prima. Zelfs als ik een tape van de Urban Dance Squad of The Chills opzette, was er niets aan de hand. Nog even en ze zou vast zonder tegensputteren meegaan naar een concert van Living Colour. Ik durfde zelfs al hardop te dromen dat ik de nieuwe R.E.M. voor mijn verjaardag zou krijgen, van haar.

Hoe anders kan het gaan. Ze bleek zich toch meer thuis te voelen bij haar nieuwe vriend. Met hem en met zijn vrienden trokken ze er in het weekend op uit, naar grote dansschuren in dorpen waarvan ik niet wist dat ze bestonden, terwijl ze onder de rook van onze stad bleken te liggen. Met haar verloor ik haar cd-verzameling uit het oog. Wel vertrouwde ze me later nog eens toe dat ze James Brown is Dead had gekocht, omdat ze dat zo’n gaaf nummer vond. Ik had geen idee waar ze het over had. De soulkoning met losse handjes was toch nog onder ons? Ik vroeg me serieus af of ze eigenlijk wel wist wie James Brown was.
Het nummer van L.A. Style was al een dikke hit toen ik het voor het eerst hoorde. Alles eraan choqueerde me. Het hele nummer deed de smakeloze titel eer aan. Een betere soundtrack van de verwijdering tussen ons was niet denkbaar. Ik miste de grap volkomen en besefte niet dat het toch tamelijk vooruitstrevend was. Al was het maar omdat James Brown toen nog zo’n vijftien jaar te leven had.

Geef een reactie

God is vast geen Duitse vrouw, maar toch…

december 22, 2006 bij 2:39 pm (egotrip)

Nee, ik geloof niet eens dat er iets is. En ik weet heus wel dat het erg hypocriet is om Hem, Haar, Het, Wat Dan Ook, op sommige momenten dan toch aan te roepen. Bij voorkeur als er sprake is van tegenspoed. Want als de dingen op rolletjes lopen, ja, dan is het natuurlijk uw scribent zelf die daarvoor heeft gezorgd, maar gaan de zaken niet zoals ze moeten gaan, dan wordt het opperwezen er plotseling bijgehaald.

“God is een Duitse vrouw”, concludeerden wij ongelovige studentjes, als onze jongens weer eens vier minuten na tijd werden uitgeschakeld nadat onze meisjes ons in de steek hadden gelaten of, erger, ons überhaupt niet hadden zien staan (dan wel deden alsof).

Of Hij nu daadwerkelijk Hannelore heet of niet, op momenten dat Hij in beeld komt, blijkt Hij over een vorm van cynische humor te beschikken (ja, de onze wel) die ik in de loop der jaren toch wel ben gaan waarderen.

Het meest recente voorbeeld? Je hebt met bloed, zweet en tranen je jaarlijstje met vijftig favoriete songs in elkaar gedraaid, er van uitgaande dat er in december toch niks fatsoenlijks meer uitkomt. Je dekt je zelfs nog in voor het geval Onze Lieve Heer toch nog met de ultieme compositie komt, en wat gebeurt er? Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, komen er op de valreep nog doodleuk een paar briljante liedjes uit waar uw scribent zo vrolijk, blij en gelukkig van wordt dat ze toptienmateriaal voor de jaarlijst zouden zijn geweest. En geen muzieksnob haalt het in zijn hoofd om ze in 2007 nog in de lijst op te nemen, dat zou immers pas echt getuigen van onoplettendheid.

Neem de ijzersterke nieuwe single van Coparck bijvoorbeeld (hallo jongens, ik heb jullie meer dan een week geleden gemaild met de vraag waar ik deze single kan kopen). Maar neem vooral We Used To Vacation van de Cold War Kids. Hier komt ww scribent de feestdagen dus wel mee door, Vielen Dank, und frohe Weinachten!

Geef een reactie

Het album is dood, leve het liedje!

december 8, 2006 bij 1:28 pm (media)

Zoals hier en daar al opgemerkt, was 2006 nou niet een al te denderend cd-jaar. Daar kunnen we allemaal heel nijdig om worden, maar laten we gewon de feiten onder ogen zien en het album dood verklaren. Als u een beetje op uw scribent lijkt, downloadde u nog nooit zo veel losse liedjes als in 2006. Want losse liedjes, die waren er genoeg. Sterker nog, de geniale songs werden in 2006 met karrenvrachten tegelijk binnengereden.

Daarom hierbij de definitieve top 50 van beste liedjes van 2006. Sommige zijn niet op single verschenen (zoals de nummers 1, 3 en 6), de meeste wel.

Disclaimer 1: ja, het jaar telt nog ruim drie weken en in die tijd komt misschien nog het beste liedje allertijden uit. Maar helaas, ook al komt Onze Lieve Heer hoogstpersoonlijk bij mij thuis Zijn Ultieme Compositie op de banjo ten gehore brengen, dan nog zal hij niet meer in deze lijst komen. Volgend jaar ben je de eerste, God, amen.

Disclaimer 2: waarom staan grootheden als Muse, Depeche Mode en Damien Rice niet in de lijst? Omdat ik dit stomvervelende artiesten vind en hun nieuwe deuntjes me wederom niet konden bekoren.

Disclaimer 3: waarom staan The Fabulous Mushroom Painters on Polonium niet in de lijst? Omdat ik daar nog nooit van gehoord heb.

Disclaimer 4: ja, ik weet dat het nummer van de Arctic Monkeys in 2002 al op MySpace stond en dat de Maori rond 1766 al een oerversie van Jagger ’67 gezongen schijnen te hebben, maar ik heb ze in 2006 voor het eerst gehoord, okee?

Mooi, dan nu de lijst. Zoekt u er zelf even de YouTube-filmpjes bij, dank u! En heb ik iets gemist of danig over- dan wel onderschat? Laat het me weten!

  1. A Certain Romance – Arctic Monkeys
    Het eerste wat ik ooit van ze hoorde en dus kon de rest alleen maar tegenvallen. De zeurderige maar indringende voordacht van de vroeg-oude zanger, de poëtische tekst en de dynamiek door het hele nummer heen … Ronduit onweerstaanbaar.
  2. Hands – Raconteurs
    Had ik de ‘één nummer per artiest’-regel niet gehanteerd, dan had Steady As She Goes de top 10 ook zeker gehaald. Jammer dat het album na deze twee voltreffers nogal inzakt.
  3. Triggerman – Motorpsycho
    Mijn helden brachten in januari eindelijk nieuw werk uit, een dubbelaar nog wel. Had ook best een enkelaar kunnen zijn, maar evengoed moeiteloos cd van het jaar.
  4. Why Won’t You Give Me Your Love – The Zutons
    Zomerhit van 2006. Nét iets beter dan Valerie.
  5. To Die a Virgin – The Divine Comedy
    Al zo’n 15 jaar het best bewaarde geheim van de popmuziek, en daar verandert uw scribent niets aan.
  6. Where There’s a Will, There’s a Whalebone – Islands
    Had ik net zo goed niet kunnen kennen. Speelden live in mijn woonplaats en derhalve checkte ik hun album even uit. Wat is dit? Avant-garderap? Proghop?
  7. Visit From the Dead Dog – Ed Harcourt
    Twee coupletjes, twee refreintjes, 3 minuten, outro met orgeltje, klaar, Repeat.
  8. Jagger ’67 – Infadels
    Ook voor deze mannen is een heel album te hoog gegrepen, maar wat een knaller is dit.
  9. Repeated Offender – The Rifles
    Doen het albumgewijs iets beter en dit is het prijsnummer.
  10. Joker & the Thief – Wolfmother
    Led Zeppelin is weer übercool.
  11. Nothing’s Going To Change Your Mind – Badly Drawn Boy
    Billy Joel wordt weer übercool.
  12. Wolf Like Me – TV on the Radio
    Kwartje viel pas toen ik dit nummer live gespeeld hoorde worden door de Twilight Singers, die zelf de top 50 net niet haalden.
  13. Crazy – Gnarls Barkley
    Ook na 468.730 keer nog erg genietbaar.
  14. Dirty Mind – The Pipettes
    Leukleukleukleuk. Leuk.
  15. Rehab – Amy Winehouse
    Van de soulplaat van het jaar.
  16. Naïve – The Kooks
    Raarrr dat dat andere nummer van ze juist de hit werd.
  17. Chasing Cars – Snow Patrol
    Duurde een eeuwigheid voordat ik dit nummer op waarde ging schatten. Hangt nog een stuk onder Run, maar evengoed klasse.
  18. Lonely At the Top – Ordinary Boys
    Weet ik helemaal niets over te zeggen.
  19. Monster – The Automatic
    Wordt thans stukgedraaid op 3fm. Net op tijd ontdekt, phew!
  20. Cellphone’s Dead – Beck
    Ctrl+X / Ctrl+V was weer het motto bij Beck.
  21. The Songs That We Sing – Charlotte Gainsbourg
    Je kunt als Française ook overdrijven met je Engelse accent. Maar een heerlijk liedje.
  22. Todo Tiende – Ojos de Brujo
    De ‘wereldplaat’ van 2006.
  23. Postcards from Italy – Beirut
    Arty-farty knutselwerk. Heel album is te veel van het goede (waar hebben we dat meer gehoord in 2006?).
  24. The job Mr. Kurtz done – My Latest Novel
    De Schotse hooglanden bij u in de huiskamer geserveerd. En doe er ook maar een dubbele whisky bij.
  25. Bang Bang You’re Dead – Dirty Pretty Things
    Leukste Libertines-erfenis tot nu toe.
  26. Act of the Opposite – Belle & Sebastian
    Zwaar tegenvallende cd opent nog wel aardig.
  27. Made Up Love Song #43 – Guillemots
    De ‘wat moet ik hier nu mee’-plaat van 2006. Ik weet het nog steeds niet.
  28. Lucifer’s Memory – Comets on Fire
    Meest beheerste nummer van een nogal freakerig zootje ongeregeld. Mooi hoor, dit.
  29. Don’t Take My Sunshine Away – Sparklehorse
     Mark Linkous blijkt ook cd’s te kunnen maken die niet in jaarlijstjes terechtkomen. Het eerste nummer is wel weer ouderwets goed.
  30. Voodoo Child – Rogue Traders
    Ordi-plaat van 2006. Top!
  31. I Write Sins Not Tragedies – Panic! At the Disco
    Geweldig nummer van een verder vreselijke band.
  32. When You Wasn’t Famous – The Streets
    Songtekst van het jaar: “When you’re a famous boy / It gets pretty easy to get girls / It’s all so easy you get a bit spoilt / So when you try to pull a girl / Who is also famous too / It feels just like when you wasn’t famous”.
  33. America – Razorlight
    Ik kan het intro spelen! Ik kan het intro spelen! Ik kan het intro spelen! Niet foutloos, maar toch.
  34. Fear Made the World Go Round – The Dears
    Maakten hét album van 2004. Mooiste nummer van dé tegenvaller van 2006.
  35. Black Sweat – Prince
    Even wat mosterd terughalen bij de Neptunes.
  36. Meds – Placebo
    Heb de hoop opgegeven dat ze ooit nog eens de ultieme plaat gaan maken. In een hotelkamer tijdens het tandenpoetsen ontdekte ik op de Franse radio dat dit nummer toch wel goed is.
  37. Young Folks – Peter Bjorn and John
    Leuk novelty-hitje. Kan de naam van het trio maar niet onthouden, want, eh, Abba was toch een viertal?
  38. Brithis Mode – Goose
    De Belgen doen weer een beetje mee en voor de verandering eens niet te moeilijk.
  39. Chelsea Dagger – The Fratellis
    T-Rex was ooit übercool.
  40. Could We – Cat Power
    Dit jaar deze artieste pas ontdekt. Op een na beste soulplaat van het jaar.
  41. Strange Form of Life – Bonnie ‘Prince’ Billy
    De meezingmevrouw gaat me zo’n heel album lang nogal op de zenuwen werken. Bevat wel weer juweeltjes.
  42. Oceans – Johan
    Ambachtelijke Hollandsche degelijkheid. Niks mis mee, behalve dát dan.
  43. The Boom Boom Bap – Scritti Politti
    Néééééé, denk je de eerste halve minuut. En toch, en toch …
  44. The Funeral – Band of Horses
    Mooi nummer dat ik over 5 jaar nog steeds niet kan neuriën denk ik.
  45. I Don’t Feel Like Dancing – Scissor Sisters
    Een tweede album leek wat overdone, maar dit blijft toch wel heel leuk en lang hangen bovendien.
  46. Tell Me Baby – Red Hot Chili Peppers
    Ik kan het intro spelen! Gaat Stadium Arcadium de geschiedenis in als de Sky Radio-plaat van de Peppers, of wordt het nog gezapiger?
  47. Nobody Move, Nobody Get Hurt – We Are Scientists
    Ook zo’n bandje. Goed nummer.
  48. I Defy – Joan As Police Woman
    Leukste artiestennaam van 2006.
  49. Cowbell – Tapes ’n Tapes
    Niet de leukste artiestennaam van 2006. Ik wil Pavement terug, denk ik als ik dit hoor.
  50. Careful – Hot Chip
    En dat is 50.

Geef een reactie

« Older entries